ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΧΩΡΟΣ

Καθώς αντιλαμβανόμουν τον “χρόνο” και τον “χώρο” ως κάτι αφηρημένο, σε καμμία περίπτωση δεν περίμενα ότι αυτές οι έννοιες θα μπορούσαν να συνδεθούν με τις έρευνές μου. Αποδεικνύεται ότι, σε όσο πιο λεπτοφυή επίπεδα ανεβαίνεις, τόσο ισχυρότερη είναι η αλληλεπίδραση με όλες τις οντότητες του κόσμου που μας περιβάλλει.

Αρχικά, εργαζόμενος μόνο με το οικογενειακό κάρμα και γνωρίζοντας ότι υπάρχει και ατομικό κάρμα, πρόσεξα ότι κάποιες φορές το οικογενειακό κάρμα “παραμένει στάσιμο”. Η εργασία μου με το ατομικό κάρμα ξεκίνησε απροσδόκητα. Μία γνωστή μου πήγε σε γυναίκα-μέντιουμ, η οποία άρχισε να της διηγείται γεγονότα από τη ζωή της και υποσχέθηκε να “καθαρίσει” το ατομικό της κάρμα. Όταν έφυγε από αυτή τη γυναίκα, η γνωστή μου δεν ένιωθε καλά. Για να τη βοηθήσω, χρειάστηκε να διεισδύσω στα βαθιά επίπεδα του πεδίου της και να εξαγνίσω το παρελθόν της μέσῳ της μετάνοιας.

Τις πρώτες στιγμές μιας τέτοιας επίδρασης πάνω στον άνθρωπο, συνήθως αλλάζει η χρωματική του αντίληψη και δημιουργούνται παράξενα αισθήματα.

«Νιώθω σαν να μην υπάρχω αυτή τη στιγμή», παρα­δέχτηκε η γυναίκα. «Μου φαίνεται ότι βρίσκομαι στο μέλλον.»

Κοιτάζω σε λεπτοφυές επίπεδο την παρουσία της στο χρόνο και αποδεικνύεται ότι έχει δίκιο και ότι σε λεπτοφυές επίπεδο έχει τρία χρονικά σώματα.

Μελετώντας το θέμα, εξακρίβωσα ότι η μετατόπιση των χρονικών σημείων στο μέλλον βελτιώνει την κατάσταση του ανθρώπου, ενώ η μεταφορά τους στο παρελθόν μπορεί να οδηγήσει σε βαρειά ασθένεια. Εξέτασα έναν άνθρωπο ο οποίος είχε πεθάνει πριν από πολύ καιρό −σωστότερα είχε αυτοκτονήσει. Αποδείχτηκε ότι τα χρονικά του σημεία είχαν μεταφερθεί στο παρελθόν. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα πικρή γεύση στη γλώσσα μου και ξηροστομία. Οι παρευρισκόμενοι ένιωσαν το ίδιο.

«Κάτι συμβαίνει με τον χώρο», παρατήρησε ένας από τους φίλους μου. «Οι αποστάσεις αλλάζουν, όλα είναι σαν να πάλλονται.»

Εξετάζω το λεπτοφυές επίπεδο και παρατηρώ ότι ο χώρος σαν να εκρήγνυται˙ αισθάνομαι ότι αυτό είναι πολύ επι­κίνδυνο και ότι με την απότομη επέμβαση μου έχω ταράξει όχι μόνο τις χρονικές, αλλά και τις χωρικές δομές. Αργότερα, μόλις ένιωθα ότι η επέμβαση μου είναι επικίνδυνη και ότι μεταβάλλονται τα χαρακτηριστικά του χρόνου και του χώρου, αμέσως σταματούσα να επιδρώ, για να εξισορροπηθεί η κατάσταση.

Διέκοψα τα πειράματά μου με τον χώρο μετά από ένα παράξενο συμβάν. Μια φορά, κατά την επόμενη προσπάθειά μου να “ψηλαφίσω” τις δομές του χώρου και να ανα­καλύψω τρόπους επίδρασης πάνω σε αυτές, έλαβα ξαφνικά μία πληροφορία υπό μορφή κειμένου: «Εάν ξεπεράσεις τα όρια του χώρου βήματος, το Σύμπαν θα καταστραφεί». Δεν μπορούσα να καθορίσω από ποιον προερχόταν αυτή η πληροφορία. Τι είναι ο “χώρος βήματος” και γιατί μπορεί να καταστραφεί το Σύμπαν επίσης δεν κατάλαβα, αλλά για κάθε ενδεχόμενο διέκοψα αυτές τις έρευνες μου. Δεν ήταν απαραίτητες εκείνη τη στιγμή για τη θεραπεία των ασθενών.

Δεν θα περιγράψω με λεπτομέρειες τις έρευνές μου με τον χρόνο και τον χώρο −θα τις παρουσιάσω μόνο συνοπτικά. Στην ουσία τού “τι είναι ο χρόνος” έφτασα, όταν παρατήρησα ότι, κάνοντας διάγνωση των καρμικών δομών των ανθρώπων, άρχισα να γερνάω γρήγορα, να εμφανίζονται πολλές ρυτίδες και να πέφτουν τα μαλλιά μου. Εκτός αυτού, άρχισαν να γερνούν και οι διπλανοί μου. Πανικοβλήθηκα και προσπάθησα να καταλάβω ποια ήταν η αιτία. Σε ένα μήνα ξεκαθαρίστηκε ότι, σε λεπτοφυές επίπεδο, κάθε γεγονός αντανακλά στο μέλλον. Αυτό που κάνω τώρα αντικατοπτρίζεται αμέσως στον καθρέφτη του μέλλοντος και τα καρμικά επίπεδα ρέουν ομαλά και υλοποιούνται στο παρόν. Αυτό που έχω κάνει στο παρελθόν επιστρέφει σε μένα μέσῳ του μέλλοντος.

Ένα μεγάλο μέρος των θεραπευτών βοηθά μόνο το σώμα του ανθρώπου, χωρίς να αποφορτίζει την ψυχή του. Οι θεραπευτές υψηλότερου επιπέδου καθαρίζουν το παρόν επιβαρύνοντας το μέλλον. Αν ο άνθρωπος δεν ασχοληθεί μόνος του και δεν αλλάξει τον εαυτό του κατά τη θεραπεία, αυτή η επιβάρυνση οπωσδήποτε κάπου θα επανεμφανιστεί.

Για να καταφέρω να εξαγνίσω τον άνθρωπο, επιτάχυνα τη ροή των καρμικών επιπέδων, προσέλκυα τη «βρομιά» από το μέλλον, ώστε να μπορέσει κανείς μέσα από τη μετάνοια να εξαγνίσει την ψυχή του στο παρόν. Αλλά όμως, παράλληλα με αυτό, επιτάχυνα και τον χρόνο. Τότε έγινε σαφές ότι η μηχανική “αποδέσμευση” των καρμικών επι­πέδων δεν έχει προοπτικές. Άρα, το κυριότερο δεν είναι να εξαγνίσεις μηχανικά το παρελθόν και το μέλλον (ακόμα και μέσῳ της μετάνοιας), αλλά να καταφέρεις την αλλαγή του χαρακτήρα και της κοσμοθεωρίας του ανθρώπου.

Όταν εργαζόμουν με τον χρόνο, ενώ είχαν περάσει πέντε (5) ώρες, το ρολόι μου έδειχνε τέσσερις (4) ώρες πίσω (δηλαδή ότι είχε περάσει μόνο μία ώρα). Αργότερα, παρατήρησα ότι, όταν παραβιάζονται οι ανώτεροι νόμοι, ο χρόνος επιταχύνεται και ο άνθρωπος γερνάει πιο γρήγορα. Όσο πιο γερά είναι προσκολλημένη η ψυχή στη Γη, τόσο πιο γρήγορα εξελίσσονται οι διαδικασίες του χρόνου και επιταχύνεται η γήρανση.

Μου ήταν ενδιαφέρον να ζωγραφίσω με τη μέθοδο της γραφής τις δομές οι οποίες είναι συνδεδεμένες με τον χρόνο και διαπίστωσα ότι είχαν μορφή σπείρας, η οποία, όταν είναι στραμμένη προς την αντίθετη με τους δείκτες του ρολογιού κατεύθυνση, σημαίνει προσκόλληση. Όταν ζωγράφισα τη δομή της εναρμόνισης των χρονικών απο­σπασμάτων, είδα εικόνα που θύμιζε τους βουδιστικούς ναούς με πολυάριθμες σκεπές. Αποδεικνύεται ότι η αρχι­τεκτονική με τα σχήματα της μπορεί να επηρεάζει τον χρόνο και τον χώρο.

Τώρα μπαίνω σε μια τέτοια περίοδο που, για να βοηθήσω τους άλλους, είναι απαραίτητο να διεισδύω στις χωροχρονικές δομές. Τι πιθανότητες υπάρχουν να επιβιώσω σε αυτές τις συνθήκες, δεν ξέρω. Ο χρόνος θα δείξει.